Bijna elke zaterdagnacht als ik door de nauwe, donkere steegjes van de stad dwaal, kom ik hem tegen. De man met het rode haar! Verdomd, telkens weer, juist als mijn vriendinnen één voor één afscheid van me hebben genomen, en ik daar heel alleen loop, schiet hij uit de schaduw naar voren. En elke keer, nee, elke keer vraag ik me af wat het toch is wat me zo aangrijpt! Wat maakt dat ik, Kaatoo die toch voor geen botertje vervaard is, zich unheimisch voelt und am liebsten zu schnell wie möglich verschwindet..... Ik snap mezelf niet maar ik vind hem uhm, eng en opwindend tegelijk, ja, zoiets.
Deze vinden ze raar, denk ik, wat denk jij Kaatoo? Ja, ik denk dat ook....
BeantwoordenVerwijderen