Haar uitgezakte oogleden geloken, haar rimpelige lippen tuitend geklemd om haar mondstuk. Ze sluit haar ogen en stelt zich voor waar zij staat. L'Olympia a Paris, 1967, septembre. De precieze datum weet ze niet meer, maar het was een heerlijke nazomerse dag. Overdag aten ze op een terras, Escargots met kruidenboter en knoflook, stukken knapperig stokbrood, een karafje witte wijn. Zij en de zangeres. Samen zaten ze daar en ze genoot. Eigenlijk net zoveel van het bezoek aan de stad als van het optreden 's avonds in de grote, statige hal. Een uitverkochte zaal lag aan haar voeten, althans, aan die van de zangeres. Die prachtige mollige zwarte vrouw, zo soulfull, zo vol overgave zingend. Het was zo heerlijk om haar te begeleiden......Even opent ze haar ogen en kijkt het publiek in. Een mix van Amsterdammers in alle kleuren en van alle leeftijden staat daar. Niet aan haar voeten maar op gelijke hoogte. Rechts van haar staat Henk, haar vader. Die is tachtig inmiddels maar speelt nog als een duivel op zijn Conn. Even wacht ze tot hij klaar is met zijn solo. Dwars door het gejubel en geschreeuw pakt ze de draad van het nummer op. Samen spelen ze door naar het einde van de muziek.
Mooi beschreven, Katoo, heel mooi!
BeantwoordenVerwijderenMerci, Trui, merci.
BeantwoordenVerwijderenIk lees liefde voor muziek, mooi om dat te lezen.
BeantwoordenVerwijderenDat lees je goed, GoH, heel veel liefde zelfs.
BeantwoordenVerwijderenIk bedoel JackoH natuurlijk, excusez moi.
BeantwoordenVerwijderenHad ik maar in het publiek gezeten. De vibraties tussen Henk en zijn dochter, de muziek, de sfeer. Paris, millneufsoixante-sept. Mon dieu, wat heb je dat weer meer mooi weggezet, Kaatoo.
BeantwoordenVerwijderen@ Merci bien, Monsieur Roer, merci!
BeantwoordenVerwijderenen dat is nog eens lekker thuiskomen weer
BeantwoordenVerwijderen@ Siercy, merci, ik kom eraan hoor! Volgens mij zit je vol inspiratione!
BeantwoordenVerwijderen