Op ons dertiende was het over, zij kwam niet meer, Sophie, en ik, Kaatootje, huilde tranen met tuiten. We waren hartsvriendinnen, maar ja, zij ging naar 't Gym en ik niet.....
Maar laatst klonk mijn bel en daar stond ze ineens. Voor mijn deur. Met bloemen en een fles champagne. 'Aaaah, Kaatootje, mijn kindje, ik heb je gevonden!' riep ze en liep direct door naar binnen. Nam alles wat ze tegenkwam in zich op, onderwijl ratelend dat ze zo blij was dat zij mij weer gevonden had. Ze pakte een vaas, zette er de bos rozen in. Pakte glazen uit mijn kast en wilde de champagne schenken. 'Kijk eens, Kaatootje, hele dure!' riep ze nog maar ik duwde haar naar buiten en sloot razendsnel de deur. 'Hooohoo, wacht nog eventjes, Sophie!' riep ik en gooide de bloemen door het keukenraam. Die kwamen vlak voor haar glimmende pumps terecht. Ze raapte ze op en liep weg. 'Dag ... Sophie', fluisterde ik achter het raam.
champagne met 'n rietje ?
BeantwoordenVerwijderenNam alles wat ze tegenkwam in zich op...
BeantwoordenVerwijderenVrouwen doen dat, vrouwen zien dat. ;-)
Heel mooi. Ja, dat kan zo niet natuurlijk. Jammer.
Nou zeg, dat is ook wat!:-)
BeantwoordenVerwijderenGeen reunie, eerder een ruine.
BeantwoordenVerwijderen@@@@ Ja, soms kom je jezelf tegen hè, zelfs na al die tijd kan iemand je doen ontvlammen! In de negatieve zin des woords...
BeantwoordenVerwijderenWat kun jij hard zijn zeg... ;-)
BeantwoordenVerwijderenEn wat schrijf je weinig meer hier! Kom op lieve Kaatoo! Pak je potlood en pen... Er wachten hier mensen op je! ps. deze boodschap was bv veel te lang voor op twitter... twitter sucks... ;-)
BeantwoordenVerwijderenIk vind dit een erg mooi stukje.
BeantwoordenVerwijderen@Emma, X
BeantwoordenVerwijderen