La Diva

Dagen en dagen oefende ik op mijn Gamba. De partij was werkelijk verschrikkelijk. Tempiwisseling, van drie- naar zevenachtste binnen twee maten en weer terug. Van PP ineens naar FF, oei, wat een klus. Maar goed, ik kwam goedbeslagen ten ijs tijdens de repetitie. Speelde samen met het orkest de sterren van de hemel. Zweefde op de muziek, werd opgetild. Tot het moment....... tot het moment dat zij kwam repeteren. De Vedette. La Diva!
De dirigent ging als een knipmes. Ons samenspel werd gereduceerd tot niks, tot gemurmel op de achtergrond. Gedwee voegden wij ons naar onze rol. Zij zong, mooi, d'accord, geen speld tussen te krijgen. Mais, pfff.... Dieux, tijdens de generale - en ik had 't al voorspeld - kreeg ze keelpijn. Kuchend drukte ze haar hand op haar boezem en zuchtte dat het zo niks zou worden. Met haar. De dirigent trilde nog harder dan zijn stokje. Wij zuchtten in koor. 'Misschien gaat het niet door vanavond, ondanks al ons harde werken...... Zij ziek, wij ziek.....'

Die avond, die avond zong ze de sterren van de hemel. Zij tilde het publiek en het orkest hoger en hoger, ja, of ik wilde of niet. Rond tien uur fietste ik nafluitend door het park naar huis, met mijn Gamba achterop. 'Er kan er maar één La Diva zijn, Kaatoo', zei de eerste violist die samen met mij opfietste.