Live at L'Olympia

Haar uitgezakte oogleden geloken, haar rimpelige lippen tuitend geklemd om haar mondstuk. Ze sluit haar ogen en stelt zich voor waar zij staat. L'Olympia a Paris, 1967, septembre. De precieze datum weet ze niet meer, maar het was een heerlijke nazomerse dag. Overdag aten ze op een terras, Escargots met kruidenboter en knoflook, stukken knapperig stokbrood, een karafje witte wijn. Zij en de zangeres. Samen zaten ze daar en ze genoot. Eigenlijk net zoveel van het bezoek aan de stad als van het optreden 's avonds in de grote, statige hal. Een uitverkochte zaal lag aan haar voeten, althans, aan die van de zangeres. Die prachtige mollige zwarte vrouw, zo soulfull, zo vol overgave zingend. Het was zo heerlijk om haar te begeleiden......
Even opent ze haar ogen en kijkt het publiek in. Een mix van Amsterdammers in alle kleuren en van alle leeftijden staat daar. Niet aan haar voeten maar op gelijke hoogte. Rechts van haar staat Henk, haar vader. Die is tachtig inmiddels maar speelt nog als een duivel op zijn Conn. Even wacht ze tot hij klaar is met zijn solo. Dwars door het gejubel en geschreeuw pakt ze de draad van het nummer op. Samen spelen ze door naar het einde van de muziek.

La Stampa

Kijk haar zitten, Kaatoo, krantje op schoot, zonnebril op ondanks dat ze binnen zit. Ze wacht, op hem, op de man die ze vanmorgen heeft leren kennen. 'Eerst nog even werken, honingpoesje', zei hij. 'Maar ik kom vanavond, wacht op me in de kerk tegenover het café. Ik ben er om acht uur. Dan neem ik je mee uit eten.'

De hele dag kon ze aan niks anders denken. Aan dat afspraakje van straks. Al om half acht zat ze hier, de krant heeft ze vier keer doorgenomen zonder ook maar één woord te lezen. Haar hart bonst verwachtingsvol. Vlinders fladderen door haar zongebruinde buikje. Fernando heet hij en ze viel op hem door hoe hij zijn espresso dronk. In één teug, daarna tuitte hij even zijn volle lippen, likte het restje koffie eraf en sloeg de La Stampa open. 'Oh', dacht ze, 'ook dat nog, hij leest de La Stampa.' Toen hij hem uit had, keek ze hem aan en vroeg in het Engels of ze de krant mocht lenen. Terwijl ze geen woord Italiaans spreekt, laat staan leest. Maar hij komt wel, straks, Fernando met de volle lippen. Oh, ze hoort hem aankomen.

just like Freddie

Swingend, heupwiegend beweegt hij door de kamer. Zijn lok zwiert mee, af en toe gooit hij zijn hoofd naar achteren en lacht. 'Vind je ook niet, Kaatooooh', zegt hij met zijn prachtig Limburgs accent, 'zeg, vind je ook niet dat ik als twee druppels water op hem gelijk?' 'Uhm, ja, je bedoelt op Freddie?' vraag ik en kijk alsof dit de eerste keer is dat hij erover begint. Het tegendeel is waar, hij heeft het er bijna dagelijks over. Over zijn gelijkenis met Freddie.
Schalks kijkt hij mij aan en knippert snel met zijn ogen, zodat ze nog meer glanzen en het groen van zijn irissen oplicht. Hij denkt dat hij vanwege dat op hem lijkt, vanwege die kleur bedoel ik. Maar ik vind dat hij om heel andere redenen op hem gelijkt, op Freddie. En die noem ik hem maar niet, want het is best sneu, vind ik, als ze zo groot zijn. Als afleiding spring ik op hem af, ga vlak voor hem staan, strek mijn rug, duw mijn billen naar achteren en draai en draai en zo dansen we, nee swingen we heupwiegend de kamer door.